Kalina nie chodzi

Kalinka skończyła niedawno rok i 5 miesięcy. I wciąż nie chodzi.

Ja wiem, wiem, że każde dziecko ma swój czas, że przyjdzie ten moment, ale tak bym chciała, żeby już chodziła.

Z racji swojego wcześniactwa wszystko u Kalinki odbywa się bardzo powoli. Siedzieć zaczęła późno. Raczkować nauczyła się 2 tygodnie przed pierwszymi urodzinami. Nawet zęby miała późno. Pierwszy pokazał się, gdy miała rok i 2 tygodnie. No i do dziś ma ich tylko 6. Reszta dokucza, dokucza, ale się nie pokazuje.

Z chodzeniem jest podobnie. Do niedawna chodziła tylko trzymana za dwie rączki i do tego na palcach, plątając przy tym nogi jak pijana. Od jakiegoś czasu przestała je plątać, chodzi za jedną rączkę i już całą stopą. Ale żeby się puścić - nie ma mowy. Jak się czymś zabawi, to czasem stoi sama bez trzymanki i się bawi zabawką w rękach, ale jak tylko sobie uświadomi, że się niczego nie trzyma, to z przerażeniem otwiera oczy i siada na pupę.
Chodź, do mamy, chodź do taty - idzie, ale z asekuracją. Gdy chcę, żeby poszła sama, pada na kolana i biegnie do mnie po podłodze....

Pediatra mówi, że nie widzi niczego niepokojącego. Jeszcze od ortopedy nie będzie kierować, bo widzi, że nie ma takiej potrzeby. Kalina chodzi, tylko  nie sama i pozostaje kwestia jej własnego wyboru. Żeby po prostu sama puściła mamy rękę. Ze strony medycznej nie widzi problemu.
Próbuję sobie przypomnieć, ale nie było takiej sytuacji, żeby Kalina jakoś spektakularnie spadła, przewróciła się, czy coś podobnego, co miałoby wywołać u niej lęk przed samodzielnością....

Jejkuuuuuuu, jak ja bym chciała, żeby ona już chodziła. Czy to jest jakiś mój błąd? Co mogę zrobić? Trenujemy dużo, chodzi nawet trzymana na smyczy dla dzieci, ale no way, sama nie mamowy, żeby chodziła.

Wczoraj byliśmy na wsi, gdzie mamy domek, ogródek, pieski. Po sąsiedzku mieszka rodzina mojego męża, dziadka kuzyn z żoną i jego młodsze pokolenie. Babcia, widząc, że przyjechaliśmy, przyszła się z nami przywitać. I znów to samo pytanie, które słyszę kilka razy dziennie od ludzi "Oooo, to Kalinka jeszcze nie chodzi sama?"... Nie, nie chodzi, jak widać!
Babcia dała mi cudowną receptę!
"Malwina, musisz zrobić bułkę, wielką bułkę upiec! Jaką chcesz, z dżemem, czy ze serem. I tę bułkę podaruj jakiemuś starszemu od Kaliny dziecku, które już chodzi. Powiedz mu, że dajesz mu tę bułkę w imieniu Bogurodzicy. A w duchu pomyśl wtedy, że dajesz ją po to, by twoje dziecko zaczęło chodzić. Starszak jednak nie może o tym wiedzieć! Zobaczysz, tydzień nie minie i Kalina zacznie chodzić."
Gdy to usłyszałam, ręce mi opadły. O tym, że bułgarski naród jest przesądny, wiem od dawna. W szczególności to starsze pokolenie, chociaż młodzi też mają swoje teorie. Podziękowałam babci za cenną radę i w duchu złapałam się za głowę.

Ale babcia nie przestawała mnie zaskakiwać. Bawiłyśmy się z Kaliną strumieniem wody na podwórku. Ona uwielbia go łapać i straszną ma przy tym radość. Jak jej zakręciłam wodę, to w płacz. W końcu sama kapnęła się, jak odkręcić kran, co babcia skomentowała - "Widziałaś? Ona się sama zorientowała się, jak zrobić, żeby woda leciała. Widzisz jakie mądre dziecko, widzisz? Patrz się, dziewczynką jest, a jaka mądra."
Tym razem nie tylko ręce, ale i uszy mi opadły! Zatkało mnie. No niewiarygodne, na prawdę, niebywałe, że jest dziewczynką i jest mądra. Dziwne, do prawdy. Przecież bycie mądrą i do tego dziewczynką, to nie idzie ze sobą w parze!

Jestem trochę poirytowana ostatnio i nie wiem, muszę jakoś nauczyć się cierpliwości.... Nabrać dystansu.

Na koniec pochwalę się rzeczą cudowną. Ewo, dostałam paczkę wczoraj. Jestem Ci bardzo wdzięczna!

Książeczka jest cudowna. Przepiękne wydanie dla dzieci. Ja się uczę kolorów po włosku, a Kalina cieszy się do rysunków i pokazuje na świnkę, bałwanka, bakłażanka! Przepiękna książeczka!

I bransoletka urocza! Noszę na ręce stale, więc stale jesteś ze mną myślami, Ewo :) Gdy tylko spojrzę na rękę.

Tuż obok bransoletki od mojej serdecznej przyjaciółki Natalki :* Którą uwielbiam, ściskam, pozdrawiam i całuję :* Natalko, Ty też jesteś ze mną zawsze :*

A co do paczuszki, to były w niej jeszcze wspaniałe, pyszne czekoladki, którymi się nie pochwalę, bo już ich nie ma... :)

Ewa, stokrotne dzięki raz jeszcze!