O ludziach na oddziale położniczym

W tym szpitalu mi się podobało. Tak, na prawdę, choć sama się temu dziwiłam i zaskoczona byłam swoją własną myślą "Tu jest fajnie!". Położne były wspaniałymi kobietami, a szczególnie jedna, Petja, która była bardzo życzliwym i dobrym człowiekiem. Lubiłam ją bardzo za to, z jaką wyrozumiałością i troską pomogła mi wstać z łóżka po raz pierwszy tuż po operacji, za to, że gdy tylko miała przerwę, parzyła dla siebie kawę, a mi robiła "Inkę" i siedziała razem ze mną w mojej sali. Za to, że przychodziła wcześniej do pracy, żeby jeszcze przed swoją zmianą dotrzymać mi towarzystwa.
Lubiłam spędzać czas ze studentkami. Dziewczyny, które odbywały praktyki w tym szpitalu były mniej więcej w moim wieku. Też każdą wolną chwilę spędzały ze mną. To było szalenie miłe, bo przecież mogły siedzieć w swoim gronie, ale wolały rozmawiać ze mną i umilać mi ten pobyt w szpitalu. Pamiętam, jak się śmiały, gdy zobaczyły moją książkę pt. "Matka i dziecko". Mówiły - "Ta książka wygląda fantastycznie. Wielki, encyklopedyczny poradnik. Świetne wydanie i super obrazki. Ale jak można taką książkę zatytułować <Macica i detsko.>?" Po bułgarsku wyraz "matka" oznacza macica.
Petja zastanowiła się nad tym chwilę i powiedziała "No tak, ileż w tym jest prawdy. Przecież macica, to dla nas taka matka!"

Nikt mnie tam nie oceniał, nie dyskryminował z racji narodowości ani nie uważał za gorszą. Wszyscy byli dla mnie bardzo mili.

Dwa dni po porodzie profesor Pehlivanov przyszedł zobaczyć, jak się czuję. Przybiegł, oczywiście, bo spokojnego kroku u tego mężczyzny nie widziałam. Ja w tym czasie myłam zęby nad umywalką, a on powiedział.
- No Malwina, idę zobaczyć, jak się masz, ale widzę, że radzisz sobie bardzo dobrze. Tak trzymaj!
I już się odwrócił, gotowy do dalszego maratonu po szpitalnych korytarzach. Zatrzymałam go jakimś niezrozumiałym bełkotem, wyplułam pastę do zębów, wytarłam usta i spytałam:
- Panie profesorze, co to było? Dlaczego to tak strasznie bolało? Co się stało.
- Malwina, ty właśnie po to tu byłaś. Stało się. Cysta pękła i miałaś szczęście, że byłaś w szpitalu. Gdybyś była w domu, czy gdziekolwiek indziej, lekarze mogliby nie zdążyć. Twoja cysta była ogromna. Z jajnika nic nie zostało i musiałem go usunąć.
Aha.. Stało się dla mnie jasne, dlaczego kobieta obok, która zaledwie jeden dzień przede mną miała cesarskie cięcie, teraz śmiga sobie po korytarzu, jest w znacznie lepszej formie, niż ja, siadanie nie sprawia jej takiego trudu, jak mi. To nie była zwykła cesarka, ale także usunięcie jednego jajnika i laparoskopia, której zadaniem było wyssanie rozlanych we mnie resztek cysty.
- Czekamy na wyniki badań histopatologicznych. Wysłaliśmy twój jajnik na biopsję.
Wcale się nie przeraziłam tymi słowami. Ot, zwyczajne badanie. Przecież wszystkie zmiany guzopodobne wysyła się na biopsję. Moja mama miała biopsję tarczycy, biopsję mięśniaków na macicy. Wyniki nic nie wykazały. Biopsja, jak biopsja. Na pewno nic nie będzie strasznego, bo przecież to by było totalne przegięcie. Oczywiste jest, że w tym momencie mojego życia nie rozchoruję się na raka. Dopiero co urodziłam. Kalina leży w szpitalu. Nie będę mieć teraz raka. To nie wypada. Proste.
- Malwina, a dlaczego nie usunęłaś tej cysty na samym początku?
Dlaczego jej nie usunęłam? Dlatego, że sześciu na sześciu lekarzy mówiło mi, że moja cysta nie jest żadnym problemem ani zagrożeniem dla mnie i dla dziecka. Nie usunęłam dlatego, że każdy jeden mówił, że to zupełnie nic nie szkodzi, że ją mam. Że nie znalazł się ani jeden lekarz, który by mi choćby zasugerował, że to może być coś groźnego. Czy będąc u sześciu różnych ginekologów, gdzie każdy był w tej kwestii tego samego zdania, należało wtedy szukać siódmego, ósmego, dwudziestego, który chciałby mój tamtejszy spokój zakłócić? Czy jeśli takie samo zdanie na temat tej cysty miała zarówno niezbyt kompetentna lekarka ze Swilengradu, jak i super kompetentny ginekolog z prywatnej kliniki ginekologicznej w Płowdiwie, i kilku dobrych lekarzy z Haskovo, a nawet cieszący się bardzo dobrą opinią rzeszowski ginekolog w swoim prywatnym gabinecie, to miałam wtedy szukać sobie siódmej opinii, Bóg jeden wie gdzie? Panie profesorze... widzę, że nie tylko Polak mądry po szkodzie...

Pewnego razu, leżąc na łóżku, przyszła do mnie jakaś pani profesor z grupą zagranicznych studentów. Spytała, czy mogą zrobić ze mną wywiad. Zgodziłam się. Otoczyli moje łóżko z każdej strony i pamiętam, że czułam się przytłoczona.
Strasznie się dziwili. "20-cm cysta??? 20???" Może się przesłyszeli, może nie zrozumieli.
Zadawali mi przeróżne pytania co do mojego cyklu miesiączkowego sprzed ciąży. Powinnam była się domyśleć, że coś wisi w powietrzu, że lekarze podejrzewają wyniki mojej biopsji, a studentów wysłali do mnie na wywiad, by ci uczyli się wykrywać ewentualne oznaki raka jajnika.

Leżała ze mną na sali pewna dziewczyna. Różnica, jaka dzieliła nasze porody stanowiła jeden dzień. Marija czuła się znacznie lepiej. Nie chodziła jak połamana, siadała znacznie zgrabniej, już od dawna nie miała gorączki, a dwa dni po porodzie pojawił się u niej pokarm. Ja pokarmu nie miałam w ogóle. Mimo nabrzmiałych piersi i moich usilnych starań, przez cały tydzień pokarm się nie pojawił.
Mariję operował doktor A. Tak, ten sam, który chciał mnie operować. Wchodził do sali, w której byłyśmy z Mariją tylko my dwie. Witał się z nią szeroki uśmiechem, ale mojego "dzień dobry" jakby nie słyszał. Marija długo starała się o dziecko. Gdy w końcu zaszła w ciążę, okazało się, że w macicy oprócz płodu, ma również mięśniaka. Każdy ginekolog, z którym się spotkała, radził usunąć ciążę, razem z mięśniakiem. Chodziła od lekarza, do lekarza w całej Bułgarii, aż w końcu znalazła takiego, który  nie sugerował aborcji i dał jej nadzieję na macierzyństwo. Podjął się operacji usunięcia mięśniaka, kiedy Marija była w ciąży. Dla płodu to była bardzo niebezpieczna operacja, bo w grę wchodziło otworzenie macicy. Ale zabieg się powiódł. Wykonany był na samym początku ciąży. Dziecko urodziło się zdrowe i jest dla Mariji jej własnym, prawdziwym cudem. Kto był tym wspaniałym lekarzem? Doktor A. Tak, ten sam, który przymierzał się do mojej operacji i do mojego portfela. Który ze mną rozmawiał kiedyś zupełnie beznamiętnie o usunięciu cysty w zaawansowanej już ciąży.
Nie powiedziałam Mariji o moich doświadczeniach z tym lekarzem. Nie widziałam takiej potrzeby. Moje wrażenia były niczym w porównaniu z tym, jak wielką wdzięczność ona czuła. Przez myśl przeszło mi, że zwyczajnie musiała nieźle zabulić za tak fachową rękę pana doktora, ale z drugiej strony pomyślałam - a jakie to ma znaczenie? Chęć posiadania dziecka jest często tak ogromna, że człowiek jest w stanie zapłacić każde pieniądze za możliwość bycia rodzicem. Doktor A., mimo że w moich oczach i doświadczeniach był, jaki był, nauczył mnie trochę pokory. Co dla jednych jest czarne, dla innych może być białe, a dla jeszcze innych szare. Chyba właśnie takie to życie jest, prawda? Czy można tak ludzi zaszufladkować?
Marija nigdy nie pytała, dlaczego pan A. ma klapki na oczach, gdy wchodził do naszej sali. Jak koń ma na oczach blindy, by nic nie widział oprócz tego, co znajduje się przed nim, tak doktor A. patrzył wiernie tylko przed siebie, bo ja byłam przecież przeźroczysta.

Myriji syn był cudowny. Duży, czerwoniutki, z okrągłymi policzkami i nosem identycznym, jak jego mama. Cieszyłam się razem z nią. Obserwowałam jej bolesne próby karmienia piersią, jej troskę o każdą kupkę czarną, zieloną czy jaką tam jeszcze.... jej przejęcie pępkiem, odbijaniem, czkawką...
Ta kobieta staje się mamą z prawdziwego zdarzenia. Obserwowałam, szeroko otwierałam uszy na każdą radę położnej, uczyłam się.
I co rusz słyszałam, jak Marija odbiera telefon zawsze tymi samymi słowami:
"O dziękuję! Tak, jest piękny! Do mnie podobny! Duży, prawie 4 kilogramy! Czuję się dobrze, przy nim zapominam o bólu."
Mój telefon się nie urywał. Nikt nie dzwonił z gratulacjami.
Czy Kalina jest piękna? Nie wiem, wiem tylko, że jest biedna! Że ledwo żyje. Czy do kogoś podobna? Nie wiem, pozwalają mi ją zobaczyć jedynie przez 2 minuty dziennie. Duża? Nieee... Teraz waga jej spadła do 1500 gramów. Jak ja się czuję? Źle. Nie ma wybuchu endorfin i o niczym nie zapomniałam.