O oddziale położniczym

- Malwina, Malwina, wszystko jest dobrze... Malwina.... jesteś z nami? Malwina, Malwina... -
Moje imię słyszałam kilkanaście razy. Cóż z tego, skoro powieki miałam tak bardzo ciężkie, że nie było takiej siły, która by dała radę je podnieść.
Gdy próbowano mnie wybudzić z narkozy szybko wróciła do mnie świadomość, ale moje ciało nie zamierzało tego pokazać. W końcu usłyszałam głos mojego męża i słowo "Malwina" wypowiedziane z jego ust poskutkowało. Pamiętam dobrze, że stwierdziłam wtedy ... No dobraaa...jak mężuś mnie woła to łaskawie dźwignę te powieki ...

Gdy otworzyłam oczy, widziałam tylko Hristo, choć wiem na pewno, że ktoś jeszcze stał wtedy obok niego. Domyśliłam się, że to teściowa. Z lewej strony zaś dochodził do mnie głos położnej. Ale ja widziałam tylko męża. Podniosłam do niego rękę, żeby mnie przytulił i pocałował. Dziś się z tego śmiejemy. Nawet w sytuacji, gdy dopiero co mnie operowano, oczywiste było dla mnie, że z mężem trzeba zawsze przywitać się całusem na dzień dobry! Spytałam tylko "Jak dziecko?", a on odpowiedział "Dobrze".
Kłamał. Pojęcia nie miał wtedy jeszcze o tym, co z naszym dzieckiem. Dopiero co przyjechali do szpitala. Dosłownie wszedł na oddział, a ja wyjeżdżałam w tym momencie z sali operacyjnej. Nie miał możliwości zapytać wtedy nikogo o to, co z dzieckiem. Ale inaczej nie mógł mi powiedzieć. Wyznał mi to dopiero po kilku, kilkunastu może dniach od mojego powrotu do domu, kiedy mogliśmy już spokojnie wracać myślami do tego dnia i rozmawiać o nim.
A ja na wieść o tym, że z dzieckiem wszystko jest dobrze, odetchnęłam z ulgą i powiedziałam mu niebywałą nowinę:
- Aha, to dobrze. Bardzo chcę mi się spać, przepraszam.
Zamknęłam oczy i usnęłam. Sorry skarbie, ale nie pogadamy sobie. Spać mi się chce.

Nie wiem ile czasu minęło, gdy znów się zbudziłam. Tym razem była przy mnie położna, której nie znałam. Młoda kobieta. Do sali wszedł Hristo i przyniósł mi wszystkie niezbędne rzeczy po porodzie, których ja oczywiście nie miałam, bo przecież jasne było dla mnie, że jeszcze mamy czas, żeby mi wszystko przywiózł. Mogłam już z nim porozmawiać. Powiedział, że dziecko urodziło się większe, niż przypuszczano. Kalina ważyła 1700 gramów i mierzyła 40 cm. A co najważniejsze - dziewczynka jest bardzo silna. Mogła oddychać sama! Mogła! Mimo, że płuca nie były jeszcze do końca rozwinięte, ale dziecko oddychało samo! Spytałam, czy ją widział, a on na to:
- Tak. Malwinko, ja tak pięknego dziecka jeszcze w życiu nie widziałem.

Pamiętam, jak kiedyś w Polsce pewien ksiądz mówił podczas rekolekcji, że kobieta czuje się matką już w momencie, gdy dowiaduje się, że jest w ciąży. Że już wtedy rodzą się uczucia matczyne i są one pielęgnowane na długo przed pojawieniem się dziecka na świecie. Już podczas ciąży wiadome jest dla matki, że dla dziecka jest w stanie zrobić wszystko. Ojciec natomiast czuje się ojcem dopiero wtedy, gdy dziecko jest już na świecie. Urodzenie się jego dziecka zwala na niego lawinę emocji i wzruszeń.
Hristo faktycznie był wzruszony. Cały się trząsł. Nie wiem, czy z radości, czy ze strachu, z przejęcia, czy ze wszystkiego na raz.

Ależ mu zazdrościłam, że mógł ją zobaczyć. Ja byłam w stanie poruszać jedynie powiekami, a moje prośby, żeby mi ją tu przywieźli, bym mogła ją zobaczyć, były daremne. Gdy Hristo pojechał do domu, poprosiłam położną, czy może coś dla mnie zrobić. Gdy spytała, czego chcę, odpowiedziałam, że zdjęcie. Oczywiście, nie ma problemu, zrobi mi zdjęcie. Wytłumaczyłam jej, w której kieszeni torby znajdzie telefon, a ona, ku mojemu zdziwieniu, oddaliła się lekko ode mnie i przymierza się do zdjęcia!
- Nie! Nie mi! Dziecku!
Ręce opadają! Ona chciała mi zdjęcie zrobić tuż po operacji. Szkoda, że mnie o uśmiech jeszcze nie poprosiła. Cheers!
Powiedziała, że niestety, ale dziecku nie może zrobić zdjęcia i oddała mi telefon.
Cóż, najwyraźniej muszę poczekać, żeby zobaczyć córkę.

Zadzwoniłam do mamy, która na przemian śmiała się i płakała. Gubiła się w słowach i plątała je. Jak to? Ona zawsze miewa przeczucia, że coś się dzieje, a tym razem nie miała żadnego? A jej córeczka urodziła dziecko,  właśnie była krojona skalpelem, a ona nic nie przeczuwała... Wszystko będzie dobrze.... To super, że oddycha sama... Oj, jaka malusia się urodziła... Wszystko będzie dobrze... To ja już jadę do ciebie... 
Sto pytań. Milion słów. Zrozumiały chaos.
Obiecałam dzwonić często i informować ją o wszystkim.

Leżałam sama na sali. Co rusz jakaś położna kręciła się przy mnie, mierzyła mi temperaturę, sprawdzała, czy rana się nie otwiera (o Jezus Maryja, Boże Święty, jak to bolało!), zmieniała kroplówkę. Kazali spać, odpoczywać, nie ruszać się, zbierać siły na jutro. Bo jutro wielki dzień! Jutro miałam wstać z łóżka. To na prawdę było stresujące i przejmujące wydarzenie, bo na tę chwilę nie byłam w stanie się ruszać.

Wieczorem przyszły do mnie dwie kobiety w białych fartuchach. Położna przedstawiła im mnie słowami "To jest mama Kaliny".
Mama Kaliny! Jeszcze wczoraj można było o mnie powiedzieć, że jestem żoną, kochanką, córką, siostrą, kuzynką, przyjaciółką, synową, wnuczką, siostrzenicą, bratanicą....... A kim jestem dzisiaj? Jestem MAMĄ KALINY. Jestem mamą! Pierwszy raz ktoś tak o mnie mówił.
Panie okazały się być lekarkami z Oddziału Intensywnej Terapii Noworodka.
- Bardzo nam przykro... Twoja córka, pomimo, że przez jakiś czas umiała oddychać sama, teraz okazuje się, że sobie z tym nie radzi. Musieliśmy przenieść ją do inkubatora. Ponad to zawartość cysty, która wylała się w Twoim brzuchu wywołała u dziecka infekcję. Musimy podawać jej lekarstwa, bez których się nie obejdzie. Powiemy tak: najbliższe trzy doby pokażą, czy dziecko przeżyje. Miejmy nadzieję, że uda się pokonać infekcję.

Nie rozumiałam, co one mówią. I nie chodzi tu o to, że szanowne panie mówiły po bułgarsku. Nie rozumiałam, nie docierało do mnie, nie kontaktowałam tak, jak należy. Mój mózg potrzebował czasu, żeby wszystko do mnie dotarło. Nie wiem, czy to przez gorączkę, przez zmęczenie, znieczulenie, nerwy. Słowa, które usłyszałam przetworzyłam w głowie na krótką informację: "Jest źle!"

Marzyłam, żeby już było jutro. Jutro wstanę z łóżka, a jak wstanę, to pójdę zobaczyć córkę. Muszę spać, szybko zasnąć i spokojnie spać. Niech jutro będzie jak najprędzej.

O 6.00 rano zbudziła mnie położna (przemiła, kochana, dobra, dusza-człowiek!) i jej asystentka. Ok... nie będę się teraz wdawać w szczegóły. Wstałam. To się liczy... Nieważne jak i z jakim trudem i jak to się odbyło. Wstałam, dwa kroczki zrobiłam nawet. Położyłam się dalej. Super! Po południu znowu wstawanie...

Około 11.30 zdecydowałam, że wstaję i ruszam na spotkanie z moim dzieckiem. Gdybym zamiast wstawania z łóżka, miała wygrzebywać się ze studni, tudzież z telewizora, wyglądałabym dokładnie tak, jak upiorzyca Samara ze słynnego filmu "The Ring." Nie przesadzam. Ta sama szpitalna, poplamiona kiecka, długie, lepiące się, rozczochrane włosy na całej twarzy i te same ruchy!  Moja sprawność fizyczna na tamtą chwilę była w opłakanym stanie i chodziłam jak połamana. Wyszłam na korytarz i musiałam zorientować się, gdzie jestem, gdzie się udać. W prawo, czy w lewo. Usłyszałam, że z lewej strony dochodzą odgłosy płaczących dzieci. Idę tam. Młodziutkie i piękniutkie studentki spojrzały na mnie dziwnie, a lekarka spytała, o co chodzi.
-Chcę zobaczyć moje dziecko.
Spytała, jak mam na imię, po czym stwierdziła, że moje dziecko jest na drugim końcu korytarza. Tam znajduje się oddział Intensywnej Terapii. Świetnie. Na drugim końcu... Szłam trzymając się ściany. Stanęłam przed drzwiami, zapukałam.
Otworzyła mi starsza kobieta.
- Chcę zobaczyć moje dziecko.A ona na to:
- Nie widzisz co tu jest napisane? Konsultacje i odwiedziny dzieci na oddziale są od 12.00 do 12.30! Widzisz która jest godzina? 11.30. Przyjdź za pół godziny.
Myślałam, ze tę panią uduszę! Że wezmę i zrobię z niej to, co Samara robiła z tymi, co jej zaleźli pod skórę! Za pół godziny? Babo, czy ty wiesz ile mnie kosztowało doczłapanie się tutaj? Za pół godziny musiałabym się czołgać po ziemi chyba, bo już wiem, że kolejnego wstawania dziś nie będzie! Na pewno nie w przeciągu pół godziny. Nie interesuje mnie, co jest tu napisane.
Zamiast tego wszystkiego, powtórzyłam raz jeszcze, że chcę zobaczyć moje dziecko. Przedstawiłam się, powiedziałam, że wczoraj urodziłam. Kobieta się nade mną zlitowała i wpuściła mnie do środka. W progu pomogła mi, bym nie zaplątała się w moje cewniki, założyła maskę na usta, fartuch, ochronę na pantofle.

Kto choć raz był na Oddziale Intensywnej Terapii Noworodków, ten wie dobrze, co się moim oczom ukazało. Inkubatory, respiratory, monitory, rurki, dreny, cewniki, igły, kroplówki. Tam po lewej stronie korytarza krzyk. Dzieci płaczą, domagają się mleka, przytulania, całowania. Tutaj cisza. Też dzieci. Domagają się życia.

Serce miałam w gardle. Przełykanie śliny było bolesne.
Chodź, zobacz, twoja córka leży tutaj. Poznaj swoje dziecko.
Idę.
Kalina. Moje dziecko. Moja.
Leży w pampersie, który, mimo że najmniejszego rozmiaru, zapięty był aż pod samymi pachami.
Malusia. Moja.
Leży i się nie rusza. Ani drgnęła. Jedynie maszyny informują mnie, że serce bije, że dziecko żyje. Oczy zamknięte. Kości, same kości. Stopa wielkości mojego paznokcia. Małe ciałko z mojego ciała. Moje dziecko.
Witaj. To ja, twoja mama. Bądź silna, córciu.