Żyjemy dalej

Wczoraj, faktycznie, caaaały dzień byłam w Plovdiv na badaniach. Z jednego gabinetu, do drugiego, z jednego budynku do drugiego. Z jednymi wynikami ustawiałam się w kolejce po następne. Wróciłam zmęczona i miałam prawo nie mieć na nic sił. Chociażby na to, żeby tu zaglądnąć.

Dzisiaj już nic mnie nie tłumaczy. Choć staram się o wczorajszym dniu nie myśleć, jestem dłużna tym wszystkim osobom, które trzymały za mnie kciuki, napisać co i jak. Przede wszystkim bardzo wszystkim za kciuki dziękuję! To dla mnie szalenie ważne, wierzcie mi.

Wszystko jest dobrze. Choć nie mam jeszcze wyników wszystkich badań, to jak na razie nie ma niczego niepokojącego i wszystko jest dobrze. Uff, kamień spadł mi z serca i kolejne trzy miesiące żyjemy dalej. Spokojnie. Byle do następnej kontroli.

A ja uciekam przed samą sobą. Od wczoraj jestem bardzo przygnębiona. Nie chodzi o to, że złe wspomnienia do mnie wróciły. Z tymi wspomnieniami nauczyłam się żyć. One zawsze wracają. Każdego dnia wracają.
Chodzi o to, że strasznie, okropnie, niesamowicie bardzo przygnębiające są historie wszystkich tych ludzi razem wziętych i każdego z osobna.

Czekam w kolejce do ginekologa. Drzwi obok, długa kolejka, w której i ja siedziałam rok temu. Młode dziewczyny czekające badanie przed przyjęciem do szpitala (czyt. przed operacją usunięcia macicy). Patrzę na te twarze i myślę sobie "Spoko, dziewczyny, straszna droga przed wami, ale kiedyś ustawicie się do tej kolejki, w której ja stoję tu teraz. Będziecie chodzić tylko na kontrole i wszystko będzie dobrze."

Inne badanie. W innym budynku. Na oddziale chemioterapii. Tam to dopiero doła można złapać. Śmierdzi, strasznie śmierdzi chemią, ale możliwe, że tylko mi się wydaje. Chce mi się rzygać, jak tylko stanę przed tym budynkiem. Nienawidzę chemioterapii.
I ci ludzie. Tam to dopiero są dramaty. A ja siedzę w kolejce do następnego badania i ogarnia mnie rozpacz. Choć na co dzień dużo się uśmiecham i jestem mega szczęśliwa. Moje szczęście nie jest  ani naciągane, ani na pokaz, ani nie wiem, jakie jeszcze. Jest szczere. Ale przez takie dni, jak wczorajszy, spadam z chmur na ziemię. Przypominam sobie, że to życie bywa podłe. Okrutne i niesprawiedliwe. I że boli. Że życie boli straszliwym bólem i męką.

Jestem totalną idiotką. Ostatnimi czasy strasznie przejmują się nadprogramowymi kilogramami. Ćwiczę każdego dnia i zmieniłam nawyki żywieniowe. A waga ani drgnie! Jak to potrafi mnie załamać, jaka chodzę wściekła i sfrustrowana! I.... jaka głupia!
Boże, dziękuję Ci, że moja szanowna dupa nie mieści się w ulubione dżinsy! Bo o takich pięknych problemach jak ten marzyłam jeszcze rok temu. Żeby mój organizm nabrał siły, żeby mnie nic nie bolało, żeby być zdrową i silną. A dziś, kiedy mam wszystko, to jeszcze mi źle? Głupia jestem, przyznaję ze wstydem, jestem idiotką.

Ja przecież mam wszystko.