Cudeńka od Mileny

Chwalę się pięknym rękodziełem, które wygrałam na blogu Mileny.
Milena zrobiła dla nas taką oto piękną sówkę, od której i ja oczu nie mogę oderwać. I urocze biedroneczki dla mojej Kalinki. Spinki, gumka do włosów i broszka są tak boskie, że zdecydowałam je przytrzymać do czasu przedszkola. Jak już Kalina będzie świadoma, że ma na sobie prawdziwe skarby i będzie z dumą je na sobie nosić.
Milenka, dziękuję raz jeszcze!

A my.....
Spędziliśmy dwa dni na wsi u babci mojego męża. Dokonałam tam dwóch odkryć . Pierwszym z nich jest ulubione słowo Kaliny. Brzmi ono "ko-ko?!" Tak, kury są zdecydowanym hitem jeśli chodzi o jej odkrywanie świata i może się na nie patrzeć bez przerwy. Wierzcie mi, kury działają na moje dziecko uspokajająco.
A drugie odkrycie jest niemalże tragiczne.... Babcia męża wyciągnęła z szafy album ze starymi zdjęciami. Byłam pełna podziwu dla  jej zasobu zdjęć, bo uwielbiam oglądać stare fotografie. Zawsze myślę wtedy o nieubłaganym czasie, który nad nikim się nie lituje i przemija. Najbardziej interesujące są dla mnie zdjęcia ludzi, których znam już jako staruszków, a oglądam zdjęcia z ich młodości.
Oglądanie albumu było bardzo przyjemne, dopóki nie natknęłam się na zdjęcia dzieci tejże babci i tu właśnie dokonało się odkrycie tragiczne.
Moje dziecko (cholera jasna, psia krew, a niech to gęś kopnie!!!) jest podobne do teściowej!

Trzecia niespodzianka spotkała mnie po powrocie do domu. Zupełnie przypadkiem odkryłam, że na facebooku jest taka zakładka wiadomości w folderze "inne", o której pojęcia bladego nie miałam. Taki ze mnie człowiek średnio cywilizowany chyba, jak na dzisiejsze czasy.
Przeczytałam blisko 30 wiadomości od różnych osób, w  większości obcych mi. Wstyd, bo niektóre wiadomości były sprzed dwóch lat, a ja nie odpisałam. Pewna dziewczyna chora na raka jajnika napisała do mnie z prośbą, abym kontynuowała swoją historię. Że urwałam opowieść w najbardziej dla niej interesującym momencie i już od dawna nic na ten temat nie pisałam. 

To prawda... Jestem beznadziejna. Zaczęłam pisać to wszystko po to właśnie, by dać nadzieję innych chorym, a nie daję. Nie daję, bo nic nie wiadomo, co stało się dalej i jak przebiegało leczenie.

Wezmę się za siebie i obiecuję, że wkrótce ruszę z kopyta i opowieść będzie miała swoją kontynuację. Nareszcie wiem, że ta historia dla kogoś jest ważna. Niech to będzie chociażby jeden człowiek, co dla mnie znaczy aż jeden.