Dwulatka Kalinka

Naturę miewam patetyczną. Zdarza mi się mieć górnolotne myśli na ważne tematy. "Miewam" i "zdarza mi się". Na szczęście ta strona mojej osobowości mną nie dominuje, więc nie pokuszę się o wzruszający poemat opiewający moją miłość do jedynego dziecka. Choć może przywykli moi mili czytelnicy do tego, że wywołuję wzruszenia, to jednak dzisiaj wzruszać nie chcę. Zamiast tego pojawi się jedno wyznanie w postaci dedykowanego Kalinie zdjęcia, żeby przekazać to, co bardzo ważne - wdzięczność. Dziękuję temu małemu dziecku za to, że ją mam. Ona sobie jeszcze nie zdaje sprawy z tego, że jest skarbem, cudem i żywą miłością zamkniętą w małym ciele.

Dwa dni temu skończyła dwa latka. Jest zdrowa, jest szczęśliwa. Rozwija się prawidłowo, lubi Dorę, kocha kotki, a nawet szydełkuje razem z mamą.



Mówi po angielsku "cow", "o no!!!", "bye-bye".
Po bułgarsku mówi jedynie "czao"
Raduje moje serce wieloma polskimi słowami, wśród których słówko "mama" jest balsamem dla mej duszy.

 Lubi książki. Jej ulubioną książką nie jest ani jedna piękna baśniowa opowieść, żadna złotowłosa księżniczka, ani też żadna rymowanka Brzechwy, które ja tak w dzieciństwie uwielbiałam. Kalina szaleje za moim poradnikiem encyklopedycznym zatytułowanym "Matka i dziecko". Gdy wertujemy książkę, Kalinka głośno komentuje, co robi "dzidzi".
Dzidzi am, dzidzi śpi, dzidzi ciap-ciap (kąpie się), dzidzi balon (czyt. Dziecko bawi się piłką. Póki co dla Kalinki każda piłka i kula to balon.)



Uwielbiam jej ton. Zawsze gdy o czymś pomyśli, najpierw pyta sama siebie, po czym odpowiada sobie z radością. Na przykład gdy widzi, że zbieramy się na spacer, chodzi po przedpokoju i woła:
- Buty???? Buuuuuuuuuuty??? O!!!!!!!! Buty!!!!!
I cieszy się, jakby co najmniej znalazła 100 $.


Pozwólcie, że pochwalę się pewna małą różową owieczką, która wyszła spod moich rąk. Kalince się podobała... przez pierwsze 5 minut. :/

Na koniec bardzo wszystkim dziękuję za komentarze pod ostatnim postem. Wasze wsparcie i ciepłe słowo są dla mnie bardzo ważne. Mam ostatnio głowę pełną przykrych myśli. Moja mama nieoczekiwanie znalazła się w szpitalu i bardzo się przejmuję jej zdrowiem. Przejmuję się także kilkoma innymi sprawami, ale to nie czas i miejsce, by poruszać te tematy.

Dziękuję raz jeszcze.