Kalina się zakocha

Wisława Szymborska

"Miłość od pierwszego wejrzenia"

Oboje są przekonani,

że połączyło ich uczucie nagłe. 

Piękna jest taka pewność,

ale niepewność piękniejsza.

Sądzą, że skoro nie znali się wcześniej,

nic między nimi nigdy się nie działo.

A co na to ulice, schody, korytarze,

na których mogli się od dawna mijać?

Chciałabym ich zapytać,

czy nie pamiętają -

może w drzwiach obrotowych

kiedyś twarzą w twarz?

jakieś przepraszam" w ścisku?

głos "pomyłka" w słuchawce?

- ale znam ich odpowiedź.

Nie, nie pamiętają.

Bardzo by ich zdziwiło, 

że od dłuższego już czasu

bawił się nimi przypadek.

Jeszcze nie całkiem gotów

zamienić się dla nich w los,

zbliżał ich i oddalał,

zabiegał im drogę

i tłumiąc chichot

odskakiwał w bok.

Były znaki, sygnały,

cóż z tego, że nieczytelne.

Może trzy lata temu

albo w zeszły wtorek

pewien listek przefrunął

z ramienia na ramię?

Było coś zgubionego i podniesionego.

Kto wie, czy już nie piłka

w zaroślach dzieciństwa?

Był klamki i dzwonki,

na których zawczasu

dotyk kładł się na dotyk.

Walizki obok siebie w przechowalni.

Był może pewnej nocy jednakowy sen,

natychmiast po zbudzeniu zamazany.

Każdy przecież początek

to tylko ciąg dalszy,

a księga zdarzeń

zawsze otwarta w połowie.

**********************************************************************************

Poznaliśmy się z Hristo podczas dorywczej pracy w Anglii. Było tam mnóstwo ludzi i z początku nikogo nie kojarzyłam. Pewnego dnia wzięłam do ręki listę osób i nieźle się uśmiałam z nazwiska tego chłopaka. Pamiętam, że podzieliłam się z koleżanką zabawnym odkryciem i powiedziałam do niej "Zobacz, jak ten człowiek śmiesznie się nazywa". Powiecie mi, że jego imię wcale nie jest śmieszne, ale gdy się je postawi tuż obok nazwiska, robi się nietypowo. Przynajmniej dla Polki, dla której taka kombinacja jest rzadko spotykana, a nawet omijana.

Gdyby mi ktoś wtedy powiedział, że ten człowiek, co tak śmiesznie się nazywa, będzie moim mężem, kazałabym mu się popukać w czoło.

Dlaczego rozpoczęłam post wierszem Szymborskiej? Bo tylko ona potrafi wyrazić to, co chcę powiedzieć. Mój język nie taki giętki. Nie powie wszystkiego, co pomyśli głowa.

Patrzę na moje dziecko, dla którego jestem całym światem! W środku nocy, gdy się przebudzi, mówi "Mamaaaaa". Wstaję do niej wówczas z najszczerszą przyjemnością i spełniam jej życzenia. Zazwyczaj daję jej się napić, lub głaszczę po policzku mówiąc, że jestem tutaj, jestem blisko. Nocne wstawanie jest teraz prawdziwą radością. Nie tak jak wtedy, gdy budzisz się w nocy do noworodka co dwie, trzy godziny, przewijasz, karmisz i modlisz się, by prędko zasnąć znów, bo za chwilę trzeba się budzić ponownie. Teraz wstaję w nocy, bo dziecko chce mnie! Mnie, mnie, mnie, jestem jej całym światem. Sprawdza, czy jestem obok. Gdy wracam do domu, ona biegnie do mnie przez cały korytarz długi i szeroki, rozpościera ramiona i rzuca mi się na szyję z tym swoim niebiańskim "mamaaaa" na ustach. Jestem przeszczęśliwa, że mam dziecko. Że to właśnie Kalina jest moim dzieckiem. Często mówię jej "Dziękuję Ci, mała kruszynko, że taki fajny dzidziuś jak Ty, zechciał właśnie w moim brzuchu zamieszkać". Kalina po tych  słowach nawet nie patrzy na mnie zdziwiona. Nie ma pojęcia, o czym ja mówię, a ja sama nie wiem, czy wtóruję Platonowi w myśl koncepcji, że dusza ludzka istnieje przed narodzeniem. Duszko Kalinkowa, ja Ci dziękuję, że Ty z moją duszą taki duet tworzysz! Ciało Kaliny, ja Ci dziękuję, że Ty z mojego ciała mogłeś się zrodzić!

No i patrzę na to moje dziecko, dla którego chcę żyć, chcę być! Ona światem jest całym dla nas dwojga. I co? I ten świat mój cały kiedyś się zakocha.... Tak, wiem, pięknie jest się zakochać. Tego jej życzę, by jej miłość życiowa była dobra i wielka. Nawet teraz, gdy całuję się z mężem, Kalina z zazdrości przybiega i ciągnie mnie za nogę. Mówię jej "Czekaj Kalinko, mama całuje się ze swoim mężem. Jak będziesz miała męża, też tak będziesz robić!" Hristo się ze mnie śmieje, a Kalina nie wie, co ja chrzanię, ale wie na pewno, że dobrze by było wdrapać się po mojej nodze i przytulać się w trójkę.
Myślę już (choć wiem, że za wcześnie), że kiedyś dzieci opuszczają rodzinne gniazdo. Ona może kiedyś stanie przed nami i powie "Mamo, tato, zakochałam się. Mój chłopak jest Brazylijczykiem (/Słowakiem/Kubańczykiem/..../ czy Norwegiem).Wyjeżdżam."
I tylko cichutko mam nadzieję, że ten jej jeden jedyny okaże się być małym Ivankiem, co to w piłkę kopie tu pod blokiem. Że jej teściowa będzie tą miłą sąsiadką z pierwszego piętra, co to ma synka w przedszkolu. Chciałabym, by ten przypadek, co z ludzi sobie drwi, bawił się teraz z Kaliną. By się okazało, że ona z przyszłym swoim mężem mija się na spacerze w parku. Że może razem kiedyś zjeżdżali w tym samym czasie na tej samej zjeżdżalni, albo razem ze swoimi mamami kupowali kiedyś zupki w słoiku, tu w tym sklepie za rogiem.

Ja wiem, że dzieci nie wychowuje się dla siebie. Że z mężem spędzisz całe życie, a dziecko pójdzie w swiat. Cokolwiek kiedyś zdecyduje Kalina, nigdy nie stanę jej na drodze, ale chciałabym, żeby ten świat, w który ona pójdzie, był gdzieś blisko mnie. Ja się po prostu boję, że.....mnie....kiedyś....ona.... z o s t a w i ...