Rak. Początek historii.

Nie jesteśmy wszyscy piękni.
Nie wszyscy wyglądamy tak, jakbyśmy tego chcieli.
Nie jesteśmy wszyscy bogaci.
Nie wszyscy możemy sobie pozwalać na wycieczki zagraniczne i drogie gadżety.
Nie jesteśmy wszyscy mądrzy.
Nie wszyscy sypiemy jak z rękawa błyskotliwymi wypowiedziami, nie wszyscy mamy coś do powiedzenia w polityce i nie z każdym można porozmawiać o sztuce.

Nie potrzebuję być piękna, bogata, ani mądra. Chcę być ZDROWA.

Nie jesteśmy wszyscy zdrowi.

Są sprawy, o których się nie mówi. Chorych ludzi omija się często szerokim łukiem, nie patrzy się nawet w ich kierunku. Ludzie nie mają pojęcia, jak zachowywać się przy kimś śmiertelnie chorym.
Wiem coś o tym. Było mi bardzo przykro, gdy część moich przyjaciół na wieść o tym, że mam raka, przestało utrzymywać ze mną kontakt.
Wiem, rozumiem i nie mam nikomu tego za złe. Bo i nie wszyscy jesteśmy odważni. Niektórzy po prostu nie wiedzą, jak zachować się w takiej sytuacji i się wycofują.

Dlatego chcę opowiedzieć moją historię.
Bo prócz tego świata, który na co dzień bywa piękny, kolorowy, czasami nudny i frustrujący, istnieje też świat, który jest po prostu ZŁY. Zły, niedobry i niesprawiedliwy.
A o tym się nie mówi.
Gdy widzisz na ulicy ciężko chore dziecko, niepełnosprawne, odwracasz wzrok, prawda?
Gdy spotykasz dojrzałego mężczyznę, któremu na przykład brakuje kilku palców u dłoni, spojrzysz raz i pewnie będzie cię korciło, żeby znów to zrobić.

Gdy zobaczysz dziewczynę w chustce na głowie, bez brwi i rzęs, bladą jak ściana, będziesz patrzeć, ale tylko ukradkiem, prawda?

Wszyscy sobie zdają sprawę z istnienia chorych ludzi na świecie, ale dla własnej wygody lepiej jest ich omijać.
I choć o tym się nie mówi, to ja jednak Wam o tym opowiem.




Dostałam niesamowitą lekcję od życia. Dziś jestem zdrowa, ale nie zapomnę nigdy tego, przez co przeszłam.
Chcę spisać tę opowieść, żeby móc do niej wracać, bo w wielu epizodach, które mi się przydarzyły, przewija się jedno motto. Nie chcę nigdy o tym zapomnieć i jeśli Bóg skazał mnie na to cierpienie, to chyba nie po to, żebym to puściła w niepamięć, ale żebym wyciągnęła z tego cudowną lekcję.
DOCENIAJ TO, CO MASZ.
Tego się nauczyłam, a tym, którzy razem ze mną przejdą przez tę literacką historię, życzę, by przewodnia myśl mojej opowieści zostawiła w nich niezapomniany ślad.

Nie miejcie mi za złe, że prowadząc bloga o Bułgarii, wplotę tu osobiste przeżycia. Bardzo osobiste. Ale jak sam tytuł wskazuje, blog ten to moje losy w Bułgarii.
Życie każdego z was toczyło się własnym torem. Chodziliście do pracy, na studia, zajmowaliście się domem i dziećmi. Mijały dni za dniem. A tymczasem w Bułgarii pewna Polka walczyła o to, by móc kiedyś tak jak Wy - chodzić do pracy, zajmować się domem i dzieckiem. By żyć i przestać umierać.