Zmiany

Sama nie wiem, jak zacząć. Powroty po tak długiej przerwie nie są łatwe...

U nas nastąpiły zmiany. Nie tylko te, które stałym czytelnikom mojego bloga rzuciły się w oczy. Moja przyjaciółka twierdzi, że zmieniam wygląd bloga w zależności od tego, co mi akurat w duszy gra, co przeżywam i jak się czuję. Nie wiem, może faktycznie podświadomie (i świadomie pewnie też) marzę o tym, żeby wszystko było normalnie, zwyczajnie, przeciętnie i tak prosto. Potrzebuję prostoty, spokoju i zwyczajności i pewnie dlatego na pierwszy rzut wyleciały z bloga wszelkie chaotyczne gadżety i kolory.
Od czegoś życie trzeba zacząć porządkować a blogerzy mają tę możliwość, by porządkować na blogu....

Kalina od niedawna chodzi do żłobka. Zanim ją tam posłałam, przeżywałam to strasznie. Nie spodziewałam się tego po sobie, gdyż nigdy nie bywałam specjalnie przewrażliwiona. Nie trzęsę się ze strachu, że dziecko zmarznie i jej nie przegrzewam. Nie zmuszam jej do jedzenia, bo już się pogodziłam z tym, że czasami żadna siła niejadka nie przekona do zjedzenia więcej, niż bym chciała. Nie biadolę nad każdym jej upadkiem, jedynie nad poważniejszymi, gdy wiem, że naprawdę to mogło ją zaboleć. Zazwyczaj gdy spadnie, ja w ogóle nie komentuję jej upadku żadnymi słowami, traktują upadek jakby go nie było. Dzięki czemu Kalina wstanie, otrzepie kolana i biegnie bawić się dalej. (Pominę fakt, jak bardzo drażni mnie biadolenie jej taty, babci, dziadka, całej reszty świata, bo ich postawa może rozwalić to, co sobie zdążyłam zbudować). Powiedzieć można by, że jestem totalnie wyluzowaną mamą, ale spokojnie... potrafię u Kaliny dostrzec problem i wiem kiedy i jak reagować. Znam swoje dziecko najlepiej na świecie.
I kiedy miała iść do żłobka, wcale nie przerażał mnie fakt, że być może będzie płakać, nie będzie chciała uczęszczać do żłobka, że jej się nie będzie podobało bez mamy. Stwierdziłam, że płacz dziecka jest niekiedy nieunikniony i trzeba przez to przejść. Z resztą jak przystało na moje lajtowe podejście, Kalina płaczem u mnie nic nie załatwi, więc jej potencjalne łzy rozpaczy pewnie by mnie aż tak nie zdołowały... Wierzę, że w żłobku żadna krzywda jej się nie stanie, więc nie to spędza mi sen z powiek.
Przeżywam natomiast inną rzecz.... Oto moje dziecko zaczyna nowy etap w swoim życiu. Do tej pory byłam zawsze przy niej. Byłyśmy nierozerwalne. A teraz ona zaczyna swoje życie. Takie, w którym nie ma stale mamy, w którym nie mogę widzieć co ją rozbawiło, co ją zasmuciło, co przeżywała, co ją zainteresowało. Kilka godzin dziennie, w których nie mogę obserwować jej reakcji, jej doświadczeń, jej poczynań. Moja maleńka dziewczynka tworzy przestrzeń tylko swoją. Oddzielny maleńki człowiek. Jej przeżycia, jej wspomnienia i jej emocje. Już nie nasze, już nie wszystko będziemy przeżywać razem.

A jak poradziła sobie w żłobku? Wzorowo! Biega, bawi się z dziećmi, jest szczęśliwa i radosna. Nie płacze za mamą, słucha wychowawców i jest grzeczna. Chwalę się? Chwalę! Bo Kalinka zawsze od wszystkich odstawała. Z racji wcześniactwa zawsze była do tyłu z rówieśnikami. Bardzo późno wyszedł jej pierwszy ząbek, bardzo późno zaczęła raczkować, siedzieć, baaaaaardzo późno zaczęła chodzić. A teraz poszła do żłobka i oto z dumą mogę powiedzieć, że Kalina je samodzielnie, w ogóle nie nosi pampersa, opanowała nocnik do perfekcji, wypowiada się w 3 językach. Ostatni będą pierwszymi! - jak mówi mądre przysłowie i choć wcale nie o wyścigi tu chodzi, nie o porównywanie, to jednak cieszę się, że mogę uściskać córcię i powtarzać jej to, co myślę wpajać jej przez całe życie. Że nie zawsze mamy to, co chcemy. Że jeśli człowiekowi nie udaje się z jednym, to niech się cieszy ze swoich innych sukcesów. Że z tego składa się życie już od maleńkości, gdy coś ci się stale nie udaje, są jakieś niepowodzenia, ale że w innych sytuacjach może być zupełnie odwrotnie. Może ci się nie udać w tym czy tamtym, ale już w czymś innym osiągniesz sukces. Fortuna kołem się toczy. A jakie sukcesy zdobywa maleńki, malusi - ale jednak - człowiek? Właśnie takie maleńkie :)