Potencjalne drugie urodziny

Dziś Kalinka skończyłaby 2 lata. Byłoby tak, gdyby 16. lutego 2013 roku w moim organizmie nie nastało trzęsienie ziemi, wybuch wulkanu, tsunami i Bóg jeden wie, jakim innym określeniem mogłabym zastąpić mój przedwczesny poród. To był prawdziwy kataklizm, na którego pomyślny finał musieliśmy jeszcze długo czekać. Termin porodu miałam na 8. kwietnia. Kalinka przyszła zatem na świat zbyt wcześnie. To był pierwszy dzień 34 tygodnia ciąży, godzina 10.00. Zaledwie kilka, kilkanaście godzin wcześniej byłby to tydzień 33 i siódmy miesiąc, więc nie można tu jasno stwierdzić, że urodziła się w ósmym miesiącu. Nigdy nie zapomnę, jak bardzo bałam się o jej życie. Nie zapomnę też tego, jak nie mogłam jej zobaczyć. O kangurowaniu nie było mowy. Kiedy leżałam w szpitalu tuz po porodzie, widziałam dziecko zaledwie przez 2 minuty dziennie! Później Kalinka została w szpitalu jeszcze przez 1,5 miesiąca, będąc z daleka ode mnie. Dzieliło nas jakieś 200 km. Nie przenieśliśmy jej do szpitala w naszej miejscowości, bo ten nie dysponuje odpowiednim sprzętem dla wcześniaków. Nie widywałam zatem dziecka, a jedynie dzwoniłam do szpitala każdego dnia i pytałam, jakie są jej postępy w rozwoju. Pamiętam dobrze, jak raz pojechaliśmy z mężem do szpitala, by zobaczyć dziecko i nas nie wpuszczono. Zostawiliśmy pampersy lekarce i wróciliśmy do domu. Nie wpuszczają, bo dzieci na oddziale mają dramatycznie słabą odporność i nie wpuszcza się na oddział NIKOGO z zewnątrz ze względu na niebezpieczeństwo roznoszenia zarazek i bakterii. Czy ktoś sobie może wyobrazić, jaki to był dla mnie dramat? W późniejszym czasie jeszcze nieraz leżałam w niejednym szpitalu w Bułgarii, zasięgnęłam opinii niejednego lekarza i miałam nieustanny kontakt z placówkami zdrowia. Nie narzekałam na szpitale, na lekarzy, na opiekę, na kompetencje, na nic. Ale to, że nie mogłam widzieć mojego dziecka, uważam za bardzo krzywdzące. Tuż po porodzie dosłownie skradłam zdjęcie dziecka! Bo zdjęć na oddziale też nie wolno było robić. Nie pytajcie mnie dlaczego, nie wiem. Skorzystałam z okazji, że lekarka rozmawiała z drugą i zrobiłam dziecku błyskawiczne zdjęcie komórką. Gdy lekarka szła w moim kierunku, włożyłam telefon do torebki i udawałam, że szukam w niej chusteczek do nosa. Choć wiele udawania w tym nie było, płakałam przecież jak bóbr. To skradzione zdjęcie Kaliny musiało mi towarzyszyć przez kolejne 1,5 miesiąca. Spoglądałam na nie każdego dnia i ubolewałam nad jej cierpieniem. Te rurki, te igły wbite z maleńkie rączki, nóżki. Ten bezruch i ta moja niemoc! Nie cierpię tych wspomnień, nie znoszę ich, ale one stale do mnie wracają.

Gdy Kalinka nauczyła się samodzielnie oddychać, gdy nauczyła się pić mleko z butelki i przestano ją karmić przez sondę, gdy wreszcie osiągnęła upragnioną wagę 2,200 kg i gdy przetoczono jej krew z powodu niskiej hemoglobiny, usłyszałam wreszcie w słuchawce telefonu: "Twoje dziecko jest gotowe, możesz już ją odebrać ze szpitala."

Wzięliśmy naszego wcześniaka, nasze największe maleńkie szczęście do domu i chuchaliśmy na nie i dmuchaliśmy i troszczyliśmy się tak, jak to robimy po dziś dzień. Rozwija się prawidłowo, nie choruje (tfu tfu tfu!!!) i dorównała swoim rówieśnikom. Dokładnie w dniu swoich drugich urodzin ważyła idealne 12 kilogramów. Mieściła się w samym środeczku siatki centylowej.

Niczego na świecie nie boję się tak, jak tego, żeby nam nic nie zakłóciło tego spokoju. Paraliżuje mnie strach na samą myśl, że coś może rozwalić nasze zdrowie, zdrowie naszej całej rodziny. Chcę w tym raju trwać wiecznie, kiedy nic nas nie boli, kiedy nie udajemy się do szpitala na wojnę, w której życie jest stawką, kiedy mamy siły na życie, kiedy odbieramy zawsze dobre wyniki badań. Pieprzyć te posady, wycieczki, plazmy, samochody, smartfony i wszystkie inne dobra tego świata, o których i tak mam marne pojęcie. Boże, jak mi jest dobrze, że jesteśmy zdrowi. Niech te chwile trwają wiecznie.