Malwina na krańcu świata

                                    MATOCHINA

Piękny, słoneczny poranek. Pogoda taka, że grzechem byłoby przesiedzieć cały dzień w domu. „Chcesz pojechać gdzieś na spacer?”- zapytał  mój mąż. Jasne, że chcę. Zawsze chcę.

Zabraliśmy dziecko, kolegę, psa i ruszyliśmy w kierunku końca świata – jak się okazało.

Matochina to niewielka wieś położona na granicy Bułgarii z Turcją. Przejeżdżając przez nią zdawać może się, że Bóg zapomniał o tym miejscu. Wieś składa się wyłącznie z opuszczonych domów. Może zaledwie 3-4 domy są zamieszkiwane. Mieszkańcy zaś utrzymują się sami ze swojej pracy. Nie ma sklepu, nie ma szkoły.

Wieś położona jest w górach Sakar. To te góry dzielą Bułgarię z Turcją. W związku z tym jest miejscem ściśle chronionym. Ze szczytu wieży widokowej stale jest się pod czujną obserwacją stróżów prawa. Kiedyś, by wjechać do wsi trzeba było wylegitymować się uzbrojonym strażnikom granicznym , którzy kontrolowali przejezdnych w dwóch miejscach. Dziś zostały tam dwie opuszczone „budy”, które tylko straszą, a wjechać można do Matochiny bez problemu. Nic dziwnego, że wiele ludzi opuściło to miejsce, które prawie przypomina więzienie. Nie sądzę, by znalazło się wielu chętnych, chcących mieszkać w miejscowości otoczonej drutem kolczastym.

Tuż za wzgórzem pierwsza turecka wioska.

Ale!

Na wzgórzu we wsi Matochina naprawdę jest coś do zobaczenia. Ruiny twierdzy Bukelon  - jedna z najlepszych fortyfikacji zachowanych w Bułgarii. Twierdza przed laty chroniła wejścia do Adrianopolu – dzisiejszego miasta Edirne w Turcji. Rzeczywiście znajduje się ono około 30 km od Matochiny.

Twierdza w całości zbudowana jest z kamieni. Te same kamienie spotkać można w konstrukcji niektórych domów w wiosce. Dlaczego? Skąd się tam wzięły? Domyślcie się, bo ja tego otwarcie nie skomentuję.

Twierdza została zbudowana w  czasach rzymskich około IV w.n.e.
Tutaj także odbyła się bitwa w 1205 roku, kiedy to car Kaloyan pokonał Krzyżaków.


     

Więcej o Matoczinie dowie się ten, kto zna  bułgarski – z poniższego filmiku.





A ja powiem – lubię to. I chcę tam wracać. Bo to bardzo tajemnicze miejsce. Ma swoją aurę, a człowiek XXI wieku, wychowany w wielkiej cywilizacji ODDYCHA HISTORIĄ.